Usiądź i zapłacz
jesteś żywym
cmentarzem życia
zrzuć z siebie futro
broczy krwią truchła
na ostrzu czasu
jesteś historią miejsca
plamy
częścią ofiary
klepsydrą
w trzech linijkach
zranień
i niczym
ponad
to
Author: dorota_ploszczynska
*
Poeta otwiera okno
na dom
dwa skrzydla nielota
sprowadza do jedności
dzień z nocą
łączy światłem
zniża do sofizmatu
słowa są tylko formą
wdechu i wydechu
zaciemniają obraz
i sieją zamęt