Author: dorota_ploszczynska

wyciekła z habitusu ziemi

z czarnych dziur szafy

z zakamarków łóżka

alkowy zaświatów

z poduszki wypalonej petem

pod koldrą eskapizmu

nie do pary z czasem

tworzy dziką przystań

Śni mi się że jestem

mówię

a wszyscy w przestrzeni mego snu

milczą

chcę coś zrobić

gesty zatrzymane mokrą ręką

wpól słowa

są przedłużeniem chwili

błękit zmaga się z odchłanią

bezpańskich słów

zaklęcia brzmią proroczo

tną emocje na male kawałki złości

śpię dalej

zwinięta w kłębek lęku

coraz bliżej gaszonego słońca

i kropli deszczu