*

starsza pani w oknie

oswaja czas

snuje moditwy

patrzy na siebie

patrząc w przestrzeń

zostawia klucz pod wycieraczką

i drogą wymierzoną

każdym cofniętym krokiem

wyrusza nad morze

morze w majestacie obłoków

oddala się za horyzont

wehikuł czasu wciąż zawodzi

zatłoczone niebo rozwleka się wiekuiście

przesuwa ciała w odcienie błękitu

nie ma człowieka jedynie

postacie z definicji

imitują obieg myśli

starsza pani w oknie

idzie na Kopiec Kościuszki

wystawia słońce do wiatru

i rzuca gołębiom pszeniczne ziarna

na znak pokoju